Ik zal maar bij het begin beginnen. Ik heb vroeger een zware jeugd gehad; constant ruziënde ouders, altijd een nare sfeer in huis, zelf de dupe zijn van geestelijk geweld en ouders die uiteindelijk scheiden met een enorm getouwtrek om alles en iedereen. Dit is de eerste keer dat ik mijn jeugd zo kort heb samen kunnen vatten.
Om eerlijk te zijn ben ik best goed in het opkroppen van gevoelens en emoties. Als iets ergs gebeurd is, huil ik er even om, en vervolgens stop ik het diep binnen in weg, om er nooit meer aan te denken. Dit is eigenlijk jarenlang goed gegaan, beter dan verwacht. Maar ik merkte wel dat ik al die negativiteit in mijn leven steeds moeilijker kon verdragen. Elke tegenslag in mijn leven voelde alsof de wereld onder mijn voeten vandaan trok, alsof ik in een oneindig donker gat viel. Dat gevoel werd steeds erger en erger.
Sinds ik op mezelf woon, al meer dan anderhalf jaar, gaat het eigenlijk een stuk beter met me. Ik heb minder geestelijke tegenslagen en niemand die mij negatief neer probeert te halen zoals thuis gebeurde. Maar toch, elke keer weer als ik een tegenslag mee maakte, wat best vaak was, kon ik dat niet goed genoeg verwerken en kropte ik het weer in mezelf op.
Maar, afgelopen zomer kwam er dan een klein lichtpuntje tevoorschijn: ik kon terecht bij een psycholoog en dit werd volledig vergoed door de zorgverzekering. Na een aantal sessies ging het een stuk beter met me en had ik het gevoel dat ik de wereld zo langzamerhand weer aan kon. Het proces om mij weer beter te maken ging stapje voor stapje voor uit, totdat ik het alleen aan kon.
Het ging een poosje goed, ik kon alles alleen aan, maar al snel kwamen alle tegenslagen weer terug. Ik kon al die negatieve emoties niet aan. Waarom moest alles toch bij mij gebeuren? Waarom was ik altijd de dupe van alles? Dat zijn toch wel vragen die vaak in mijn hoofd rond dwaalden. Ik werd depressiever en depressiever en kwam weer terug bij de psycholoog.
In zijn kantoor kwamen we na een aantal nieuwe sessies tot een conclusie: het is het beste als ik aan de antidepressiva ging. Om de laatste loodjes zo goed mogelijk te leggen, zodat ik over een aantal maanden gewoon weer van mijn leven kan genieten zonder zware depressie.
Nu zit er alweer een week met antidepressiva op en ik moet bekennen dat dit ontzettend zwaar is. Veel, maar dan ook veel zwaarder dan verwacht. De eerste paar weken heb je ontzettend veel last van alle bijwerkingen, de negatieve emoties worden versterkt en je kunt zelfs extra angstaanvallen krijgen.
Ik ben ontzettend futloos. Ik heb wel zin om dingen te doen, en dit probeer ik ook, maar ik heb er gewoon de geestelijke puf niet voor. Ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen die mij positief beïnvloeden, om me er sneller bovenop te helpen en zodat ik niet teveel aan de bijwerkingen denk, maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben deze week op een dag na niet naar school en stage geweest. Het lukte me gewoon niet. Ik voelde me ontzettend slecht, had 's ochtends vroeg nog last van alle bijwerkingen, kon niet fietsen, ik mag niet sporten, boodschappen doen was al veel te zwaar voor me.
Maar al met al ben ik wel trots op mezelf dat ik hieraan begonnen ben, dat ik begonnen ben aan de laatste loodjes om die depressie te verslaan. Het is nu zwaar, en ik zal mijn trots opzij moeten zetten en soms op moeten geven, maar het uiteindelijke resultaat mag er zijn: over ongeveer een half jaar ben ik waarschijnlijk depressie vrij en kan ik weer lekker van mijn leven genieten. Maar voor nu moet ik zoveel mogelijk rusten en proberen te genieten van alle kleine dingen om mij heen. En vooral niet boos op mezelf worden als het me niet lukt om eens niet een dagje naar school of stage te kunnen. I can do this!
Goedzo romana! Gaat helemaal goed komen, think positive =)
BeantwoordenVerwijderenxx
Dana