Inderdaad, je leest de titel goed, afgelopen woensdag werd ik onverwachts opgenomen in het ziekenhuis.. Omdat ik er toch heel erg mee zit, en graag mijn ei kwijt wil, schrijf ik vandaag deze blogpost over van alles en nog wat.
Afgelopen maandag had ik ineens wat last van mijn stuitje, die was rood en wat opgezwollen, maar ik dacht dat dat kwam omdat ik verkeerd had gezeten (want dit is vaker het geval geweest). Dinsdag was de pijn veel erger, en was er ook een soort van abces gegroeid op mijn stuitje. Ik ben gelijk naar de dokter gegaan (die helaas in opleiding was, dus nog amper ervaring) en die vertelde mij dat het een abces was, en dat hij er pas wat aan kon doen als het abces 'rijp' was. Dus ik werd weer naar huis gestuurd.
Woensdag was de pijn dusdanig zó erg en was het abces zó gegroeid, dat ik niet eens meer kon lopen, zitten of liggen of wat dan ook. Ik ben met spoed weer terug naar de dokter gegaan, dit keer naar mijn eigen vertrouwde arts. Zij keek ernaar en voelde er wat aan en zei dat het abces ook onder mijn huid flink ontstoken was, en dat zij er helaas niks meer aan kon doen. Ik moest dus naar het ziekenhuis. Na uren op de eerste hulp gezeten te hebben, werd er besloten dat ik per direct opgenomen moest worden op de Acute Opname Afdeling (AOA) van het ziekenhuis in Hilversum. Om 22:45 werd ik naar de wachtkamer van het OK gereden in mijn bed, en rond 23:30 lag ik al op de operatietafel. Om 00:30 werd ik wakker op de Intensive Care, en na een half uur werd ik weer in mijn bed terug gereden naar mijn kamer op de AOA.
Ik had echt het geluk dat mijn wond niet 5 millimeter dieper zat, anders had ik een antibioticakuur gekregen en moest ik die kuur volledig in het ziekenhuis afmaken. Ik mocht donderdagochtend rond 10:30 weer naar huis.
Ik ben echt onwijs geschrokken die woensdag. Ik heb altijd al een angst gehad om opgenomen te worden in het ziekenhuis, en al helemaal om onder narcose te gaan en om geopereerd te worden. Ineens werd alles geheel onverwacht realiteit. Je snapt dan waarschijnlijk ook wel dat ik volledig in paniek was. Maar toen ik uit mijn narcose wakker werd, wist ik wel gelijk dat het het waard was geweest dat ik heb door gezet. Ik heb nu namelijk nog amper pijn (ook al zit ik aan zware pijnstillers), kan gewoon weer lopen. Het enige waar ik nu écht, maar dan ook écht, aan moet denken is dat ik minimaal drie keer per dag mijn wond spoel. Vanwege de locatie van de wond, hebben ze het namelijk niet kunnen hechten. Er zit dus letterlijk een groot gapend gat bij mijn stuitje. Ondertussen heb ik alweer een nieuwe angst ontwikkeld voor het feit dat het weer makkelijk kan ontsteken en ik weer onder het mes moet. Maar, laat ik daar nu maar niet aan denken. De nasleep van zo'n narcose is ook echt naar trouwens, ik ben nog steeds moe en futloos en kan amper wat eten, al helemaal als ik er echt geen zin in heb.
Ben jij weleens onverwachts geopereerd of onder narcose geweest?
