Twee maanden aan de antidepressiva, hoe gaat het nu?

Zo'n twee maanden geleden schreef ik al een post over mijn eerste week aan de antidepressiva. Dit werd onwijs veel gelezen en gedeeld, en er kwamen positieve, steunende reacties op. Die reacties hebben me echt goed gedaan, dus bedankt daarvoor. Nu ben ik alweer twee maanden verder, en er is veel veranderd. Kortom, het is hoog tijd voor een update.


We zijn nu dus alweer twee maanden verder. De tijd is om eerlijk te zijn veel sneller voorbij gegaan dan dat ik had verwacht. Ondertussen ben ik al een stuk verder met mijn 'herstel' en ik begin me steeds een stuk beter te voelen. In die twee maanden tijd zijn mijn medicijnen twee keer verhoogd qua dosis. Ik begon met de dosis 37,5 mg venlafaxine, na een maand werd dit verhoogd naar 75 mg en sinds een week zit ik op 112,5 mg.

Ik begin me steeds positiever en beter te voelen en ik ben onwijs blij dat dit voor mijn gevoel redelijk snel gaat. De reden waarom ik vorige week mijn dosis verhoogd heb, is omdat ik mij toch nog niet zo goed voelde zoals ik dat graag wou. Dus dit proberen we (mijn arts, psycholoog en ik) nu een tijdje uit, om te kijken hoe dit aan slaat.

Ondertussen heb ik bijna elke week een gesprek met mijn psycholoog. Die gesprekken doen mij echt goed en ik ben blij om het gevoel te hebben dat ik altijd mijn ei kwijt kan bij iemand die precies weet wat ik op dit moment allemaal doorsta. Ik heb natuurlijk ook vriendinnen die altijd voor mij klaar staan, en daar ben ik ook heel blij mee, maar de gesprekken met de psycholoog zijn anders. Het doet mij goed om te horen dat er iemand trots op mij is en dat ik vooral zo door moet gaan. Want als ik zo door ga, ziet het er naar uit dat mijn herstel veel sneller zal zijn dan verwacht.

Om mijn herstel sneller te laten lopen probeer ik zoveel mogelijk positieve dingen te doen op dit moment. Toen ik nog niet aan de antidepressiva zat en nog in die ontzettend zware dip zat, zag ik al dat positieve gedoe niet zitten en lag ik liever in bed onder de dekens. Mijn doel is om elke maand iets leuks te doen, in mijn eentje. Daardoor heb ik altijd iets om naar uit te kijken en dat is met een depressie hartstikke belangrijk. Zo ging ik deze maand met een vriendin naar een concert in Paradiso, en die band wou ik al jaren lang eens live zien. En ga ik in juni in mijn eentje een citytrip maken naar Dortmund in Duitsland en daar naar een concert van mijn ultieme lievelingsband Aerosmith.

Ik heb eigenlijk nooit echt last gehad van bijwerkingen, in het begin dan natuurlijk wel, maar na de verhoging naar 75 mg had ik alleen een beetje een droge mond. De verhoging naar 112,5 mg was wel wat zwaarder dan verwacht. Ik kreeg weer wat erge bijwerkingen en was best bang. De huisarts vond dit ook raar, omdat dit niet meer zo heftig hoort te zijn nu. Zij vermoed dat ik wellicht bloedarmoede heb of een schildklier aandoening. Hiervoor heb ik dinsdag bloed laten prikken en daar komt de uitslag binnenkort van.

Dus ja, nu ik dit zo allemaal van mij af schrijf realiseer ik me dat het eigenlijk best goed gaat met me. Het einde is nog niet in zicht, maar het begin is er en daar ben ik blij om. Ik begin dingen steeds positiever in te zien en te genieten van alles om mij heen.