...zin om weer terug te gaan. Ik wilde de zon blijven zien; de zon blijven aankijken, ik werd verblind door schoonheid. Kracht en warmte. Ik werd overgoten door een fijn gevoel. Een gevoel dat ik in jaren niet gevoeld had. Vlinders in mijn buik en ik was blij dat ik hem straks weer zag; mijn grote liefde. We hadden afgesproken in het bos. We zouden gaan wandelen.
Het duurde niet lang, mijn fietstocht naar het bos. Ik zette mijn fiets op de parkeerplaats en stak de sleutel in de zak van mijn vest. Ik zag hem staan. Mannelijk en lief. Hij is van mij en dat zou niemand mij meer kunnen afpakken. Ik glimlachte verlegen, ik wist dat niemand het zou zien. Hij zag me aankomen en sloeg zijn armen open. Ik kroop weg in zijn vertrouwde armen, in zijn fijne, stevige greep en snoof zijn geur op. Vertrouwd. Warm. Warm als de zon. Het gras kriebelde aan mijn blote voeten. Mijn zomerjurkje waaide om mijn benen en mijn hand lag stevig in de zijne. Hij keek me aan en de vlinders in mijn buik begonnen gelijk weer als een gek rond te vliegen. Ze zaten opgesloten en ik liet ze daar zitten. Ik wilde voor altijd bij hem blijven.
Ik voelde een hand om mijn middel, hij trok me naar achteren en kuste me. Zacht, teder, lief. Een lief kusje. De zon prikte in mijn ogen en hij vouwde zijn armen om mij heen. Ik voelde me prettig, niet gevangen, blij, vrolijk en verliefd. "Ik hou van je," fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde zijn warme adem in mijn nek, zijn handen op mijn buik, mijn jurkje dat om mijn benen waaide, het gras dat onder mijn voeten kriebelde. Dit was fijn. Fijner dan ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.