Ik wil alles. Ik wil vrij zijn, en toch verbonden. Ik wil verbonden zijn met de hele wereld en in het bijzonder met die ene lieve, intelligente man. Ik wil een baan en ik wil reizen. Ik wil dansen in de zon, maar ik wil ook schaatsen op natuurijs. Kortom, ik kan niet kiezen, ik wil niet kiezen: ik wil gewoon alles.
En ik wil niets. Met verlangen denk ik terug aan de tijd dat mijn bezittingen zich uitstrekten tot in een oneindige leegte. Heerlijk. Niets. Niets doen, niets hebben. Niets vinden, niets zijn. Geen bezit om te verzekeren tegen diefstal of brand. Geen mensen om me heen die me willen vertellen wat ik moet doen, of erger, wie ik volgens hen zou moeten zijn. Niets van dit alles. Ik wil niet hier, maar ook niet daar zijn. Ik wil me niet conformeren aan de mening van anderen, evenmin wil ik me afzetten tegen mijn omgeving. Ik wil niet van te voren mijn hele agenda vol plannen, net zo min als ik mijn vrienden in de steek wil laten. En ik wil niet gevraagd worden naar mijn mening of oordeel, want ook die wil ik niet meer.
Vanuit het gedachtegoed dat de wereld maakbaar is en je je eigen waarheid kunt creëren, moet ik dit natuurlijk positief brengen. Wat wil ik wel? Hoe verenig ik de contradictie tussen alles en niets? Het antwoord op die vraag is eigenlijk simpel: ik wil zijn. Groots en meeslepend leven in een wereld van onbegrensde mogelijkheden, waar schaamte en regels verworden tot iets uit een vaag verleden en waar de toekomst simpelweg nog niet bestaat. Leven in het tijdloze hier en nu. Daar op die plek, waar geld, prestatie en ambities niet langer bestaan, is het mogelijk: grenzeloos zijn. Met alles én niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.