Column zaterdag: gelukkig zijn

Kijk eens in de spiegel. Wie zie je daar? Iemand die zelfverzekerd in het leven staat? Iemand die weet wat ze wil? Iemand die nooit twijfelt? Ik kijk in de spiegel en zie een meisje. Ze kijkt me aan en vraagt zich af: 'Waarom zeg ik soms bepaalde dingen? Gedraag ik me op een zekere manier?'

In een tijdschrift las ik een verhaal van een jongen die vertelde dat hij een tijd in een klooster heeft door gebracht. Hij vertelde dat, na een heftige periode, hij erachter kwam dat hij maar één ding wilde in het leven: gelukkig zijn.

'Wij hebben de neiging om geluk een bepaald jasje aan te trekken in de vorm van een zak chips, een goede serie of een uurtje langer slapen,' zei hij. Uiteindelijk kwam hij in het artikel tot de conclusie dat de manier waarop hij geleefd had, hem precies het tegenovergestelde bracht van waar hij naar op zoek was. Hij zei: 'ik moet op zoek naar een andere weg.'

Deze weg is voor iedereen anders. Vaak is het geen opvallende snelweg, maar een klein bospaadje dat je zelf zal moeten ontdekken. Ik probeer deze weg in mezelf te vinden. Me bewust worden van mijn omgeving en stil te staan bij het nu. Toch, als ik helemaal eerlijk ben, ben ik niet erg mindful ingesteld. Rustig adem halen, mijn omgeving in me opnemen... Het duurt me te lang. In die tijd kan ik veel andere nuttigere dingen doen, maak ik mezelf wijs.

Stilstaan doe ik niet vaak. Zonde, want zo vergeet ik hoe goed ik het eigenlijk heb. Dingen die ik zie als vanzelfsprekend, terwijl ze dat eigenlijk niet zijn. We nemen zoveel dingen voor lief, terwijl er zoveel is om te waarderen. Zo werkt het ook met de mensen om ons heen. We aanbidden hen die ons negeren, negeren die ons aanbidden. Net zou houden we van hen die ons kwetsen, en kwetsen we hen die van ons houden. Soms is het makkelijker om gewoon een potje te staan schreeuwen. Vloeken, tieren en tekeergaan, alles liever dan zeggen hoe je je echt voelt.

Jezelf compleet open stellen is een enge ervaring. Hoe hechter je bent met iemand, hoe meer hij of zij van je ware 'ik' ziet. Dit heeft iets moois, maar ook iets kwetsbaars. We kunnen ervoor kiezen om weg te rennen, te oordelen of in de verdediging te schieten. Of we kunnen ervoor kiezen aanwezig te zijn, oprecht te luisteren en dankbaar te zijn dat je deze kant van iemand te zien krijgt.

Het wordt tijd dat we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen daden. Het emotionele rugzakje van het verleden dat we allen met ons meedragen, moeten we loslaten. We moeten leren om onze gevoelens uit te drukken in een manier die ons dichter bij elkaar brengt, niet die alleen maar meer afstand en pijn creëert.

Ik ben niet perfect. Ik maak fouten, denk niet na voor ik iets zeg. Soms kwets ik mensen zonder het zo te bedoelen.

Lieve ik en jij, soms heb ik niet de woorden om je beter te laten voelen. Maar ik heb wel een hand, die ik op je schouder wil leggen. Ik heb oren, die naar je willen luisteren. En ik heb een hart, dat niets anders wil dan dat jij gelukkig bent.